Zinloos

Aan degene die zich aangesproken voelen, 

Ik richt deze brief aan slechts één persoon, maar we weten allebei dat je niet alleen gehandeld hebt. Mijn excuses voor de onpersoonlijke aanhef van de brief, maar bij een meer passende woordkeuze zou ik taalgebruik moeten toepassen die mij bij mijn opvoeding niet is meegegeven. Maar het zou niet passen bij jouw gedrag om te beginnen met ‘beste’, ‘geachte’ of andere uitingen die op welke wijze dan ook zouden kunnen insinueren dat ik mij enigszins kan inleven in wat jij hebt gedaan. Jij, die het zo verschrikkelijk stoer vond om hulpverleners te belagen met vuurwerk en stenen. Jij, die een mensenleven op het spel hebben gezet, gewoon voor de lol. Ja, ik heb het tegen jou. 

Voel je je al aangesproken? Zit je gniffelend met je telefoontje dit te lezen? Voel je je helemaal het mannetje om alle aandacht die je krijgt? Want dapper ben je wel, he? Met je vrienden een ander proberen de dood in te jagen om daarna in alle anonimiteit de consequenties van je daden in de kranten te lezen. Held.

Laat ik je dan meteen vertellen dat je in mijn ogen niet ver onder doet aan een terrorist. Nou nou, hoor ik je denken, is dat niet een tikkeltje overdreven. Welnu, wat wilde je eigenlijk bereiken met deze actie? Waarschijnlijk heb je daar geen zinnig antwoord op, dus zal ik je vertellen wat je hebt bereikt. Een alles verterend verdriet, immense angst en verscheurende boosheid. Zie je de overeenkomsten? 

Wat ik me afvraag, hoe heb je dit aan je moeder verteld? Ze draagt je waarschijnlijk op handen, zet je op een voetstuk, adoreert je tot het pijn doet in haar hart. Jij, haar kind en oogappel, een mishandelaar. Ze is vast ontzettend trots op je! Toch? 

Dan kom ik bij m’n laatste vraag. Je mag gerust even nadenken over een antwoord, hoor. Stel je nou toch voor dat het jouw moeder was die daar lag en hulp nodig had? Had je je vrienden dan nog wat meer aangespoord om te gooien? Grotere pijlen gebruikt? Meer stenen gezocht? En als je moeder je niks doet, wat als je het zelf was geweest? Terwijl je nadenkt over een zo goed mogelijk antwoord, in zoverre dat mogelijk is, zal ik je een verhaaltje vertellen. 

Dit weekend werd ik door mijn vriend meegenomen naar Parijs, om oud en nieuw te vieren in de stad van de liefde. Maar weet je, hoe mooi het daar ook is, de liefde was buiten de hotelkamer ver te zoeken. Parijzenaren lopen schichtig over straat, er staat politie en ME op elke hoek van de straat en ondanks dat je het niet ziet, je voelt het. De dreiging, de angst. Dankzij mensen die denken als jij en je vrienden. Die enkel staan voor geweld en haat. Godzijdank zijn wij gelukkig het nieuwe jaar ingegaan. 
Jij hebt daarentegen het nieuwe jaar van een ander volledig verziekt. Ere wie ere toekomt, je hebt de voorpagina van de krant gehaald. Net als de aanslag in Istanbul. Het is daarom dat ik het niet over mijn lippen kan verkrijgen om je een gelukkig nieuwjaar te wensen. Tja, ook dat is een consequentie van jouw daden. Uiteindelijk krijg je wat je geeft. Vul zelf maar in wat dat in jouw geval zou moeten betekenen. 
Ik wens de familie, collega’s en alle andere naasten van deze agent alle kracht en sterkte toe die zij nodig hebben en verdienen. Liefs Ilona