Zwangerschapspuffen en courgettespieren

“Straks denken ze nog dat ik jouw partner ben.”
“Ach, ik ben toch zwanger van de dokter, dus hoeveel gekker kan het worden.”
De waarheid van een zwangere koe, komt geen speld tussen. Hooguit een eendenbek.
Ik mag mee met zwanger zuslief naar de hijg-en-puf-partner-cursus.
Terwijl de overige bevalligen met buik en aanhang binnen waggelen, bereid de opperpuffer zich voor. De vrouwen, exclusief ik, aaien liefdevol over hun bolle buik. De mannen, inclusief ik, voelen zich enigszins ongemakkelijk en kijken met wat vragende ogen om zich heen.
Het voorstelrondje volgt waarin er een mislukte poging wordt gedaan om de mannen op hun gemak te stellen en dan begint de theorie.
Aan de hand van een geboortekalender wordt er eerst uitgelegd hoe het kind daar in die baarmoeder terecht is gekomen. Het lijkt me dat daar geen academische graad voor nodig is om dat te bedenken, echter slaat de twijfel toe wanneer een term als ‘eierzakken’ wordt genoemd wanneer de baarmoeder wordt aangewezen.
We doorlopen de complete evolutie van garnaal tot aan volmaakt baby en dan wordt het pas écht interessant. We bekijken nog even hoe de baarmoedermond wordt afgesloten door een slijmprop die schijnbaar net zo aanvoelt als je neus. Tenzij de slijmprop verdwenen is, dan voelt het aan als je (baarmoeder)mond. Terwijl ik toekijk hoe de mannen aandachtig aan hun neus en mond voelen, kijken de vrouwen wat ongemakkelijk bij het idee dat er vingers in bepaalden regionen gestopt gaan worden. Hallo, er moet straks 50 cm kind uit! Ik geloof dat ik me daar toch wat drukker over zou maken. Maar bij dat idee komt er enkel een wazig glimlachje wat alleen zwangeren kunnen produceren bij een bloederig scenario als een bevalling.
De opperpuffer kijkt de mannen en mij indringend aan en vraagt: “Wat zou kunnen duiden op een eventueel begin van de bevalling?”
“AAARRRGGGHHH!!! M’N VLIEZEN ZIJN GEBROKEN”, was duidelijk niet het goede antwoord, getuige haar blik mijn kant op. Ik zak weer onderuit op mijn stoel terwijl er een uitleg volgt die ik voor de ogen van de lezers niet zal herhalen, daar deze niet bevorderlijk zal zijn voor een goede nachtrust.
Als we 4 cm ontsluiting verder zijn begint het puffen. Er wordt ons opgedragen om diep adem te halen, in 7 korte pufjes uit te adem en dat een minuut lang te doen. Bij de eerste ademteug ben ik de tel al kwijt. Bij de tweede keer tel ik met mijn vingers mee, wat een giegelbui van zuslief teweeg brengt. Neem ik mijn taak als standby bevallingsassistent bloedserieus, neemt de bevallige de gehele situatie in de maling. Hormonen.
Net voor de hyperventilatie toeneemt, mogen we nog een keer oefenen om hetzelfde te doen maar dan in 5 pufjes. Met de tip om een mantra in ons hoofd te nemen, mogen we nogmaals een minuut lang puffen.
Kom-er-ui-k..-kind kom-er-ui-k..-kind kom-er-uit-k..-kind.
Eerlijkheid gebied mij te zeggen, zo’n mantra werkt perfect! Ik krijg zo waar plezier in het bevallen en dan ben ik nog niet eens aan het persen toe gekomen!
Dan volgt het moment van de waarheid, het kind moet eruit. Persweeën zijn ingezet en de vader-in-spe is meerdere malen verrot gescholden. Dat het de vrouwen zijn met een postnatale depressie is mij een raadsel als ik hoor waar de mannen allemaal doorheen moeten.
We zitten rechtop, geven gas op de brommer en zetten hiermee onze corsetspieren aan het werk waarbij we onze bekken de kelder insturen. Want dát is where the magic happens. De metaforen die gebruikt wordt zijn nog hilarischer dan ik ooit zelf had kunnen verzinnen. Maar goed, ik kelder vrolijk m’n bekken richting de uitgang en puf er lustig op los.
Net voor m’n ademhaling het echt begeeft worden we naar een andere kamer geleid om daar een liggende bevalling te gaan oefenen. De vrouwen, inclusief ik onder dwang van zus, gaan liggen met de benen opgetrokken in de lucht om het brommer rijden ook vanuit een andere positie te ervaren.
Liefdevol wordt er aan de overkant gefluisterd: “Lieverd, let je er wel op dat je je courgettespieren ook gebruikt?”

Oerdriften

Ik kijk nog een laatste keer in het achteruitkijkspiegeltje. Snel smeer ik nog wat Labello Fruity Shine op mijn lippen en tip ook een beetje op m’n wangen. Zo, dat kan er best mee door.
Wanneer ik uit de auto stap waait m’n haar en valt weer perfect in model, net zoals in de film. Het zonlicht highlight het op tot tintje pornoblond en de Ray-Ban zonnebril maakt het plaatje af. Er is werkelijk niets wat mij nog tegenhoudt.
Ik heupwieg richting de supermarkt en pak met een zwierig gebaar een winkelmandje. Deze drapeer ik om mijn arm en beweeg me richting de verse groenteafdeling. Het duurt slechts 3 tiende van een seconde voor ik hem in de gaten krijg.
Het donkerblonde haar, die hemelse ogen en een goddelijk kontje. Uiteraard doe ik net alsof ik hem nog niet gezien heb. Geëmancipeerd prima, maar het kent zijn grenzen natuurlijk. Terwijl ik ogenschijnlijk volledig op ga in een poging te ontdekken of de avocado’s rijp zijn, voel ik hoe hij naast me komt staan.
M’n hart maakt een sprongetje als zijn arm langs me heen reikt en zijn oermannelijke hand ook een avocado grijpt. Voorzichtig kijk ik vanonder mijn perfect gekrulde wimpers wat er met die avocado staat te gebeuren. Met een ondeugende blik kijkt hij me aan en een uitdagend glimlachje speelt rond zijn lippen. Langzaam laat hij de vrucht over zijn vingers rollen en kneed deze zachtjes.
Wat een heerlijke meneer! Jaloers kijk ik naar de avocado en kan met moeite een kreun onderdrukken. Dan buigt hij buigt zich naar me toe, zijn arm wrijft langs de mijne wanneer hij het gelukzalige stukje natuur in mijn mandje stopt.
“Volgens mij is deze er klaar voor om genomen te worden.”
Zijn zwoele stemgeluid dringt door tot in mijn diepste binnenste en…
“Dat wordt dan €12,65!”
De schelle stem van de caissière trapt mijn dagdroom volledig aan gort. Een beetje beteuterd lever ik mijn briefje van €20 in.
Ach, het is maar goed ook. Nu kan ik tenminste ongegeneerd uitbuikend bank hangen met mijn magnetronmaaltijd (afkomstig uit dezelfde fabriek als de Whiskas Deluxe-lijn) , vergezeld door een fles wijn die ik niet hoef te delen, terwijl de afstandsbediening volledig in mijn beheer blijft.

30 Day Blog Challenge Day 20: What makes you happy

M’n knie ligt gestabiliseerd in het kussentje wat al 20 jaar op de bank ligt. Ik zak wat onderuit op de bank, staar in de vlammen van de kachel en wacht tot de pillen hun werk gaan doen.
Zondagmiddag bij papa en mama, heerlijk nostalgisch. Vadertje Floor ligt een uurtje op bed van 14-16 en moeders keuvelt met d’r borduurwerkje.
Ik leg m’n boek aan de kant en ben blij dat sommige dingen na zoveel jaren gewoon hetzelfde blijven.
De stilte die vroeger als een zware deken over me heen lag, is nu welkom. De warmte van de kachel is nog net zo behaaglijk. De ritueeltjes zijn veranderd, de sfeer nog precies hetzelfde.
Het koffie drinken na de kerk. Soms met opa en oma erbij en altijd een lekkere koek. Eerst een korte evaluatie van de preek en bij het verschijnen van de chips en nootjes ook de verhalen van vroeger. Ik geniet van de herinnering en droom nog wat verder weg.
Ik zie mezelf als klein meisje voor de kachel liggen. Op de vloerbedekking met een boekje, schaaltje chips en m’n benen in een onnatuurlijke houding onder me gevouwen. Uren kon ik daar zitten, lezen, staren in het vuur en kijken hoe ver ik mijn benen in m’n nek kon krijgen. Hoe guurder het buiten was, je de wind hoorde in de schoorsteen, hoe heerlijk was dat plekje daar voor de kachel.

Opa en oma komen niet meer samen koffie drinken. De vloerbedekking is weg. En al zou ik willen, mijn been komt nog niet in de buurt van m’n middel op dit moment. Maar dat kleine meisje is er nog steeds en ik geniet van dat gevoel. “Mam? Wil je er nog een blokje hout opgooien?”

30 Day Blog Challenge Day 19: Your favorite movie

De meest verschrikkelijke kennismakingsvraag die ik kan krijgen.
‘Wat is je favoriete film?’
Het eerste wat dan in me opkomt om te zeggen is ‘The Titanic’. Niet dat ik die zo geweldig vind, maar het is zo makkelijk te onthouden.

Ik ben niet zo van het film kijken. Zo heel af en toe zetel ik mezelf op de bank (meestal als ik ziek ben) om een film te kijken. Uiteindelijk zit ik met de laptop op schoot Facebook bij te werken of zet even snel een wasje aan en heb dan geen idee meer waar de film over gaat.
Natuurlijk zijn er een aantal die indruk hebben gemaakt: ‘Rainman’, ‘What’s eating Gilbert Grape’ (waar Leonardo wat mij betreft een Oscar voor had mogen winnen), ‘Temple Grandin’. Ik vind het waanzinnig goed hoe een acteur iemand, een persoon, een karaktertrek zó kan neerzetten dat je onbewust volledig meegesleept wordt. Anthony Hopkins is bijvoorbeeld zo’n acteur.
Maar goed, ik dwaal af.
Favoriete film. Uuh…
‘Avatar’ vind ik de mooiste animatiefilm ooit gemaakt. ‘Bambi’ heeft me het hardst laten janken. ‘Pirates of the Caribean’ vind ik hilarisch. ‘Black Swan’ heeft me positief verrast en stiekem ben ik weg van ‘Batman: The Dark Knight’. Maar zoals u merkt aan de kwaliteit van deze blog, ik ben er niet goed in en moet graven om op namen te komen.
Ik heb in m’n leven best wel wat films gezien toch. Maar het is bijna onmogelijk om een favoriet uit te zoeken wanneer het je interesse niet heeft. Maar als het dan toch moet… dan ga ik voor ‘Tarzan’.
Je kunt me nog steeds opvegen bij de zin: ‘Dag Tantetje! Wat ziet u er weer gelikt uit!’

30 Day Blog Challenge Day 17: Your favorite blogs

‘Dit is echt een quote voor jou!’, krijg ik van m’n zus doorgestuurd. Direct daarna volgt een plaatje met de tekst:

Liefdesverdrietig #2
Jammerend wierp ze zichzelf op de grond…
… met het laatste stukje chocola in haar mond

Schaterend van het lachen lig ik op de bank.
‘Waar haal je die dan vandaan?’
‘Van zo’n Facebook-pagina, Chrisje. Echt vet leuk!’
Direct zocht ik deze pagina op, leukte hem en dat was mijn eerste kennismaking met haar.
Mijn partner-in-crime, zij die de kronkels die mijn hersenpan terroriseren begrijpt, snapt en ook nog eens kan volgen. Lieve Christianne, dit is een ode aan jou!

Via ‘Chrisje’ kwam ik op de wedstrijd van Jouwverhaal. Op de site kon ik alleen de eerste 500 woorden lezen en het verhaal van Christianne sprong er voor mij direct uit. Haar schrijfstijl, de humor, het sarcasme, heerlijk!
Op de trainingsdag van Jouwverhaal had ik mezelf vrij achteraan gezeteld. Het kon niet anders dan dat ik daar veilig zat. Tijdens de korte cursus hoe-presenteer-ik-mezelf stond er een blondine bij Angela en stelde zichzelf voor: ‘Ik ben Christianne en ik schrijf onder andere quotes voor mijn Facebook-pagina Chrisje.’
Wat?! Chrisje had een zachte ‘G’?!
In de pauze kwamen we door stom toevalligheid naast elkaar te staan. Of het was omdat ik toch enigszins nieuwsgierig was naar hoe leuk ze in het echt was en een klein sprintje trok. Hoe dan ook, nog geen 3 minuten later stonden we niet boven op een dak, maar beneden buiten een sigaretje te roken en bleek het verbazingwekkend goed te klikken voor twee ‘concurrenten’.
Na de trainingsdag vlogen de berichtjes over en weer op fb. Als een verliefd stelletje hielden we elkaar op de hoogte van onze zenuwen, de spanningen en irritaties richting andere finalisten.
Na een lange maand van stalken en spammen was daar eindelijk de boekpresentatie. Van te voren hadden we afgesproken dat als we niet in het boek zouden staan, we de clutch van Chris van links tegen de winnaar aan zouden gooien om daarna onder de tap te hangen en in stijl (dat wil zeggen met een wijntje in de hand) weg zouden lopen. Dan een allesvernietigende column zouden schrijven over dat het toch een stomme wedstrijd was en lezen ook helemaal niet leuk is.
Om de zenuwen enigszins te verbloemen, goten we ons vol met een alcoholvrije cocktail en playbackte Whitney Houston terwijl de pers om ons heen singelden.
The moment of true, zweethanden en plakbillen (die door het jurkje heen schenen). En JA!!! Ik stond er niet in. Maar zij wel! En lieve Chris, ik was zo blij voor je!

Ik kan zo nog een uur lang door gaan, met én zonder een fles Hugo. Maar lieve Christianne, ik zeg het nog 1 keer: wat ben ik blij dat ik jou ontmoet heb. Dat ik elke dag weer m’n gezemel bij je kwijt kan, je kan stalken met m’n hersenkronkels en je begrip daarvoor. De humor die we samen delen en dat ik je altijd weer mag misbruiken. Je eigen heerlijke blogs en columns waar ik elke keer weer van geniet, mezelf in herken en wanneer ik ze lees zo trots op je ben.
Je nooit aflatende enthousiasme, je sarcasme en je redigerend talent. Zo kan ik nog een uur door gaan, maar laat ik het niet overdrijven. Andere mensen willen dit ook graag lezen zonder te gaan kokken.
Je bent een schatje, een kanjer en ik ben blij met onze samenwerking op ikvrouwookvanjou! Daarom deze ode, en ongegeneerde reclame, voor jou!
XXX

30 Day Blog Challenge Day 16: Thoughts on education

Elke avond, voor ik ga slapen, kijk ik wat de uitdaging voor de volgende dag is. Ik laat het even tot me bezinken, sluit dan mijn ogen en hoop wakker te worden met een briljant verhaal. Of op z’n minst een begin tot…
Vanmorgen werd ik wakker met niks.
Totaal inspiratieloos en heel veel verder dan de vertaling naar het Nederlands kwam ik niet.

Mijn gedachten over educatie.
Het woord alleen al, educatie, geeft me een vervelend kriebelend gevoel. Het doet me denken aan Dora.
Dora, in haar veel te krappe truitje, die vraagt: ‘Hoeveel vissen zien jullie hier?’
In de tijd die wordt gegeven kan een gemiddeld kind net tot 2 tellen, als het antwoord al gegeven wordt.
‘Jaaaa! Very good! 10 vissen! En waar moeten de vissen heen?’
Met een grote neon pijl wordt er naar een plasje water gewezen.
‘Jaaaa! Vissen zwemmen in de zee! Hoe krijgen we de vissen in de zee?’
Twintig vragen en antwoorden verder zwemmen de vissen eindelijk in de zee en wordt er hysterisch gezongen.
‘Het lukte! Het lukte! Jeeeeej! Het lukte!’
Dora, educatief en zenuwslopend tot op het bot. In elk geval is de kinderen weer wat bijgebracht. Visjes horen niet in een gootsteen thuis.

Ik besluit een hulplijn in te schakelen om wat inspiratie op te doen zodat ik toch een leerrijke blog kan schrijven.

Wikipedia:
Educatie (Latijn: educere, wegleiden uit onwetendheid, opvoeden) is een overkoepelende term die zowel vorming, onderwijs als opvoeding omvat.
Methoden van onderwijzen en leren binnen én buiten schoolse omgevingen; leerprocessen die plaatsvinden binnen een schoolse omgeving (formele educatie) of daarbuiten (informeel), in de wereld als zodanig; de overdracht van de waarden en verzamelde kennis van een samenleving en haar componenten.

Ik lees het tot drie keer toe over, terwijl ik m’n schaapje op z’n vingers tik wanneer hij een stukje kaas wil pikken.
‘Netjes vragen!’
Zo, dat zal hem leren.
Heel veel wijzer wordt ik hier ook weer niet van. Met een zucht leg ik m’n telefoon aan de kant.
Een stuk schrijven over opvoeden zal niet zo geloofwaardig overkomen vermoed ik, wanneer ik een foto doorgestuurd krijg van m’n zus van mijn 3 jaar oude nichtje al paaldansend om de droogmolen. De woorden “En bedankt he, Tante Mona!” bevestigen dit.
Maar wat dan wel? Ik begin nu toch enigszins in paniek te raken. Is dit nu wat men een writersblock noemt?
Op Facebook zie ik een quote van de Dalai Lama voorbij komen. Misschien moet ik een semi-intellectueel stuk schrijven over hoe je basis van educatie verkrijgt op school maar de ware wijsheid zit in levenslessen.
‘Ja, echt niet. Ze zien me aankomen met m’n 27 lentes jong.’
Zonder dat ik het door heb zit ik weer eens hardop in mezelf te praten. Vanaf de andere van de tafel wordt ik wat vreemd aangekeken. Inspiratieloos als ik ben leg ik mijn hulpvraag tussen de resten van de lunch.
‘Je snapt dat je jezelf nu zit tegen te werken he. Doordat je er zo mee bezig bent, blokkeer je jezelf. Wat kan jou het schelen wat je schrijft, mensen lezen het toch wel. Zorg gewoon dat het leuk is!’
Daar heeft ie een punt. Jeetje, weer wat geleerd vandaag!

30 Day Blog Challenge Day 15: Where will you be in 5 years

Onderuit gezakt zit ik met een zonnebril op in de auto en speur de omgeving af. Pas als ik zeker weet dat er geen bekende in de buurt zijn, stap ik uit en neem een sprintje richting de voordeur.
Als ik op de bel druk, hoor ik een compleet klokkenspel afgaan en snel kijk ik nog eens om me heen.
Wanneer de deur opengaat walmt er een geur van lavendel en potpourri me tegemoet. Ik hoest een keer om het gekriebel op m’n huig tegen te gaan, terwijl de vrouw uitnodigend de deur voor me open houd.
Als ze voor me uit loopt, rinkelen de belletjes aan de onderkant van haar rok. De zwarte kat op de onderste tree van de trap doet een laffe poging om er naar uit te halen, maar besluit dan dat het teveel moeite is en krult zich weer op.
We gaan zitten aan de keukentafel en ik krijg een kop warm water voorgeschoteld. Net wanneer ik wil zeggen dat ik geen thee lust, maakt ze een gebaar wat aangeeft dat ze geen woord wil horen en smijt dan wat grassprieten in het kopje. Ik voel aan m’n scheef getrokken neus en mond dat ik vies zit te kijken en tover snel een neutrale uitdrukking op mijn gezicht.
Ze gaat tegenover me zitten, pakt mijn handen en sluit haar ogen. Even denk ik dat we ‘Kumbaya’ gaan zingen, maar besef me dan dat het kampvuur ontbreekt. Met moeite kan ik mijn gniffel onderdrukken.
Ineens gaan haar ogen weer open en kijkt ze me doordringend aan. Ik schrik er een beetje van en het melige gevoel van zojuist is direct getransformeerd in een ongekende serieusheid. Om niet te zeggen dat ik er een beetje bang van wordt.
‘Je hebt prachtige handen.’
Ow ja? Met een schuine blik bekijk ik de afgebladerde nagellak. Een uitgebreide manicure inclusief handmassage zou geen overbodige luxe zijn. Maar dat is vast niet waar ze het over heeft.
‘Uuh… Dankje?’
‘Jaaa… Krachtig en sterk, maar toch ook een vleugje zorgzaamheid.’
Ze gaat volledig op in de lijnen van mijn hand en ik doe m’n best erin te zien wat zij erin ziet. Met een opgetrokken wenkbrauw en een aandachtige blik in m’n ogen volg ik haar bewegingen. Dan is het moment voorbij, gooit ze m’n handen zowat van zich af en zegt: ‘Nou, wat wil je? Kaarten of de schelpen?’
Om niet over te komen alsof ik geen idee heb waar ze het over heeft, antwoord ik: ‘Daar waar jij het beste in bent.’
Ze staat op, verdwijnt achter een gordijn en de geluiden die er achter vandaan komen doen vermoeden dat ze niet goed weet waar ze haar best heeft bewaard. Ik neem een slokje van de thee en spuug deze direct weer uit. Gadverdamme, had me dan gewoon meteen op een bos brandnetels laten kauwen. Ineens wordt de kamer gevuld met dolfijnengeboortemuziek, het licht gedimd en als ze weer naar buiten komt heeft ze een bol in d’r handen. Ondanks dat ik ietwat teleurgesteld ben dat deze niet van glas is maar lijkt op de lichtbol die vroeger bij m’n oma op het toilet hing, ben ik toch nieuwsgierig naar wat er gaat gebeuren.
Haar handen wrijven over de bol en ik vraag me af hoe lang het duurt voor deze licht gaat geven.
‘SSST!!!’
‘Maar ik zei helemaal…’
‘Je dacht. Hardop. Ssst.’
Oké. Ik ben ssst.
Na een seconde of wat begint ze zachtjes te hummen. Ondanks dat ik zo een Afrikaanse volksstam van achter het gordijn verwacht, ben ik nu toch enigszins geïntrigeerd en buig ik me wat voorover om het van nog dichterbij mee te maken. Wanneer ze zachtjes begint te praten moet ik me inspannen om te kunnen horen wat ze zegt.
‘Mmmjaaa… Ik zie een man. Het zal onstuimig zijn, maar hij heeft een mooie auto.’
Nou, het is een begin. Ik hoop een Opel Insignia, die vind ik zo verschrikkelijk g…
‘Geld zie ik ook! En kinderen. Heel veel kinderen.’
Heel veel geld en kinderen! Ik neem aan dat eigen interpretatie ook goed gekeurd wordt.
‘Oeh! Je zal op zeer korte termijn ontdekt worden!’
Dromend zie ik mezelf zitten op een bankje in het park, als ineens Kluun naast me zit en vraagt…
‘Dat wordt dan €50.’
‘Pardon?!’
‘€50.’
‘Maar een sessie was maar €25!’
‘Ja, maar jij wilde het beste.’
Ik open mijn mond voor nog een weerwoord, maar ach. €50 voor een kijkje in de toekomst inclusief smerige thee is natuurlijk ook een koopje.
Ik leg het geld op de tafel en bedank de vrouw voor haar tijd en gaven.

Met een grijns sta ik weer buiten. Dit gaat helemaal goed komen met mij!
‘He Iloon! Wat doe jij dan hier? Je bent toch niet bij Gekke Bertha geweest he?’
Oh shit. Uuh…
‘Hooohoooi! Ja, haha! Nee joh, Marktplaats he, je kent het wel! Nou ik moet gaan hoor, doeg!’
Snel stap ik in m’n auto en rij weg voor ik nog iemand anders tegen kom.
Onder het rijden kijk ik snel op mijn telefoon wat ik allemaal gemist heb het afgelopen half uur. 2 foto’s van m’n nichtjes op de fiets, 1 van neefje met een bult op zijn hoofd. En ach gossie, kijk nou! Fleurtje is haar tanden aan het wisselen!
Ineens hoor ik een ellendig kabaal. Begeleid door een luid getoeter stuur ik snel weer m’n eigen rijbaan op, maar de man in de Audi laat het er niet bij zitten. Bij het stoplicht draait hij zijn raam open en schreeuwt wat teksten die niet geschikt zijn om te herhalen. Ik kijk zo onschuldig mogelijk, wapper met m’n handen wat moet doorgaan als excuus en vind dat die meneer er heerlijk uitziet als ie kwaad is. Wanneer het stoplicht op groen springt, rijdt hij woest weg en koers ik aan op huis.
Net wanneer ik m’n auto geparkeerd heb, gaat mijn telefoon. Ik neem op en de stem aan de andere kant van de lijn is te zoet om oprecht te zijn.
‘He Iloon! Hoe is het met je?’
‘He! Ja gaat wel redelijk. Ik…’
‘Oké, nou fijn hoor! He, zou jij zaterdag extra kunnen komen werken?’
Tja, het geld moet ergens vandaan komen natuurlijk.

30 Day Blog Challenge Day 14: 3 healthy habits

1.

2.

3.

Met alle wil van de wereld, ik zou niet één gezonde gewoonte kunnen verzinnen waar ik over beschik.
Ik ontbijt met een Camel light en ga daar ook weer mee naar bed.
De enige vormen van sporten die ik ken zijn de wandelingen die ik maak op m’n werk, de trap nemen in plaats van de lift (althans, in m’n appartementencomplex, bij twee hoog wordt het een ander verhaal) en bij tijd en wijlen actieve dansjes doen in een uitgaansgelegenheid.
Mijn eetpatroon is wonderbaarlijker dan een wederopstanding van Jomanda. De voeding die ik tot mij neem zal menig diëtist bij alleen het lezen ervan al een hartkwaal bezorgen. Ik heb een voorliefde voor de ongezonde dingen. Groente moet er al van kinds af aan met geweld in gewurgd worden en fruit eet ik alleen wanneer ik een verkoudheidje op voel komen zetten. Dan ook maar gelijk een overdosis om het zekere maar voor het onzekere te nemen.
Cola drink ik als water en water is om mee te douchen. Het liefst twee keer op een dag een half uur lang.
Als ik dan toch één gezonde gewoonte moet noemen, dan zou dat zijn dat ik verschrikkelijk goed in bed ben. Ik kan daar uren in spenderen. Gek ben ik erop. Slapen is voor mij de ultieme ontspanning na een lange dag. Die aanbevolen 8 uurtjes maak ik, over het algemeen, met gemak. Een uurtje of wat meer mag ook natuurlijk.
Tenzij ik met een peukje en een wijntje dansjes doe in een uitgaansgelegenheid. Wanneer m’n hoofd dan het kussen raakt, meestal na een broodje frikandel of iets anders ontkaterigs te hebben genuttigd, is het tijdstip aangebroken dat de vogeltjes gaan fluiten en de straatlantaarns weer uit gaan. Dan gebeurd het nog wel eens dat het een paar uurtjes minder wordt.
Maar ach, dat is hooguit een keer of acht. In de maand.